146. De noodzaak van wandelen
Mijn favoriete boek over wandelen is The Songlines uit 1986, van de Engelse schrijver Bruce Chatwin. Het is een fictief verslag van een reis door het binnenland van Australië. Hoofdthema is een onderzoek naar het labyrint van onzichtbare paden die door Australische Aboriginals ‘de voetstappen van de voorvaders’ of ‘de weg van de wet’ worden genoemd, en door Europeanen ‘songlines’ of ‘dreaming tracks’. Aboriginals geloven dat de totem-voorvader van elke soort zichzelf schiep van de modder van zijn oorspronkelijke waterpoel. Hij nam toen een stap...
Read More145. Het nadeel van nieuws
Het lijkt erop dat Feyenoord dit seizoen de landstitel gaat winnen. Sinds afgelopen zondag, toen de ploeg drie punten verder uitliep op naaste belager Ajax, is de meeste spanning er wel van af. Gelukkig maar voor de Feyenoordsupporters, die het na de winterstop steeds moeilijker kregen hun emoties in toom te houden. Het AD berichtte de laatste weken regelmatig over de gierende spanning – en emotionele uitbarstingen – in Rotterdam, bijvoorbeeld toen de wedstrijd tegen Ajax verloren ging en de ME het centrum van Rotterdam moest leegvegen. Aan de ene kant is die spanning...
Read More144. Leve de allegorie
De vorige keer bepleitte ik de comeback van de allegorie. Enerzijds zou dat helpen om mooie oude literatuur te kunnen waarderen, meesterwerken als de Roman de la Rose of de Pilgrim’s Progress, die ons vanwege hun allegorische methode nu als ‘vreemd’ voorkomen. En anderzijds zouden we meer fascinerende nieuwe scheppingen als Inside Out kunnen verwelkomen, de allegorie in animatievorm van Pixar uit 2015. Behalve plezier in oude en nieuwe creaties zou een herleving van de allegorie volgens mij nog twee belangrijke voordelen hebben, waaraan ik deze keer aandacht wil besteden:...
Read More143. De wederopstanding van de allegorie
Er is een geweldig gedicht van Billy Collins, The Death of Allegory, waarin de voormalige dichter des vaderlands van de VS zich afvraagt wat er met het genre van het allegorisch gedicht is gebeurd. Ooit was dit het heersende literaire genre in Europa, met Waarheid op een machtig stappend paard Kuisheid, de ogen neergeslagen, met wapperende sluiers, Elk een tot leven gekomen marmeren beeld, een gedachte in een mantel, Hoffelijkheid buigend, steeds met één hand uitgestrekt. Valsheid die achter een muur een instrument aanscherpt Rede met haar kroon en Constantheid alert onder een helm. Collins...
Read More142. Werken moet 3D zijn
Wij zijn de homo faber, de mens die dingen maakt. Dingen die ook onafhankelijk van ons voortleven. Dingen waarin we onze kracht en creativiteit uitdrukken. Wij maken dingen – en dingen maken ons. Instrumenten geven ons extra kracht, of reikwijdte, of precisie. Door machines worden we, in de woorden van het Olympische motto, citius, altius, fortius – sneller, hoger, sterker. Cultuur geeft ons onze betekenis. Maken is een vorm van menselijke activiteit. Als we het schema van Hannah Arendt’s The Human Condition volgen, is maken één van de drie activiteits-dimensies, die Arendt...
Read More141. Nog een gedachte over identiteit
Dit weekend overleed Chuck Berry, een van de pioniers van rock ‘n’ roll. Dat kreeg begrijpelijkerwijs veel aandacht in de media. Elk journaal wijdde er een item aan, elke krant publiceerde een uitgebreide necrologie. In sommige terugblikken werd onderstreept dat Berry, hoewel alom beschouwd als een van de vaders van rock ‘n’ roll, in de jaren vijftig op de achtergrond werd gedrongen door blanke artiesten als Elvis Presley en Jerry Lee Lewis. Zijn liedjes, nu onomstreden popklassiekers, raakten zelfs enigszins in de vergetelheid – totdat de Beatles en Rolling...
Read MoreGeef een filosofisch gesprek cadeau!
